Η δικιά μου Παναγιά δεν είναι μόνο των Ελλήνων.
Είναι όλων των ανθρώπων.
Ξέρω τ’ όνομα  της.
Ξέρω την εικόνα της.
Δεν της αρέσουν μεγαλεία και “φανφάρες”
Δεν φοράει χρυσά πλουμίδια και κορώνες.
Δεν είναι φορτωμένη με κοσμήματα.
Είναι φτωχιά και ταπεινή.
Μένει σε ένα ξωκλήσι στην άκρη του βουνού που τις νύχτες το φωτίζουν τ’ αστέρια.
Γύρω της δεν έχει τριαντάφυλλα περιποιημένα και κλαδεμένα, αλλά μόνο χαμομήλια κι αγριολούλουδα που μοσχομυρίζουν ουρανό.
Το εκκλησάκι της, το αγκαλιάζουν ξερόχορτα και βάτα και στα δέντρα γύρω, βρίσκουν καταφύγιο όλα τα πουλιά το χειμώνα.
Η δικιά μου Παναγιά δεν φοράει μαύρα ρούχα,γιατί αγαπάει το φως και το χρώμα της ζωής.

Είναι κορίτσι, γυναίκα, μάνα εργαζόμενη, άνεργη.
Είναι δίκαιη, γελαστή, ταπεινή, λέει αλήθειες ξεκάθαρες, δεν τιμωρεί, δεν επιβάλλει, δεν φοβίζει, αλλά φωτίζει με αγάπη τον δρόμο μου, και στέκεται δίπλα μου στο σωστό ή στο λάθος.
Μου μαθε να στέκομαι όρθιος να μην γονατίζω σε κανέναν,
και να μην περιμένω τα θαύματα από άλλον παρά μόνο
από μένα τον ίδιο.
Η δικιά μου Παναγιά στέκει πάντα δίπλα μου. Είναι η μάνα μου, η αδερφή μου, η φίλη μου, είναι το φως και η ελπίδα μου, η αλήθεια και το πείσμα μου σε ένα καλύτερο και πιο δίκαιο αύριο.

Αρθρογράφος: Ανώνυμος μέσω Λούκα Μπενέκου